NSA uznał, iż należności za wynajem środków transportu należących do nierezydenta podlegają w Polsce opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, nawet wówczas, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie uznaje ich za należności licencyjne.

W wyroku z 7 maja 2014 r sygn. II FSK 1342/12 NSA podtrzymał stanowisko wyrażone przez organy podatkowe i sąd pierwszej instancji w sprawie podatku u źródła od środków transportu.

Sprawa dotyczyła Spółki, która w oparciu o umowy najmu zawarte ze spółkami prawa niemieckiego i czeskiego  użytkuje środki transportu. Kontrahenci spółki nie posiadają na terenie Polski zakładów w rozumieniu Ustawy CIT lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Spółka zwróciła się do Ministra Finansów z pytaniem, czy ma obowiązek pobierać, w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, zryczałtowany podatek z tytułu wypłacanych należności za najem środków transportu?

Zdaniem Spółki nie ma ona takiego obowiązku,  z uwagi na treść art. 3 ust. 2 i art. 12 ust. 3 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zarówno z Czechami jak i z Niemcami. Spółka wskazała, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Polski,  przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, ustala się w wysokości 20% przychodów. We wniosku podatniczka podkreśliła, iż w myśl art. 21 ust. 2 Ustawy CIT ww. przepisy stosuje się uwzględniając umowy o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu.

Spółka argumentowała, iż z zapisów art. 12 ust. 3 obu ww. umów wynika, że należności licencyjne stanowią należności płacone za „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”, z pominięciem wtrącenia „w tym środka transportu”, które występuje w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. Wyraziła stanowisko, że postanowienia tychże umów dają podstawę stwierdzeniu, iż umowy nie traktują środków transportu jako urządzeń przemysłowych. Według spółki, zawarta w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, definicja opłat licencyjnych ma szerszy zakres niż definicje zawarte w art. 12 ust. 3 ww. umów.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, przepis art. 3 ust. 2 ww. umów stanowi, że przy stosowaniu umowy przez umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa, będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Sąd stwierdził, że dopuszczalność kwalifikacji środków transportu, jako urządzeń przemysłowych, należy ocenić w kontekście art. 3 ust. 2 analizowanych umów, przy uwzględnieniu zasady, iż umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie może samoistnie nakładać na podatników obowiązku podatkowego, który nie jest przewidziany w prawie podatkowym danego państwa.

Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organu podatkowego. Skoro bowiem analizowane umowy nie definiują terminu „urządzenie przemysłowe”, znaczenia tego terminu należy – tak, jak to uczynił organ – poszukiwać, zgodnie z art. 3 ust. 2 tychże umów, w treści art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, gdzie ustawodawca określił, że środki transportu są urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu powołanej ustawy, a tym samym również urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu ww. umów.

NSA wskazał także, iż Ustawa CIT  nie zawiera definicji urządzenia przemysłowego i nie odsyła w tej kwestii do klasyfikacji statystycznych, lecz podaje tylko jego przykładowe formy (środek transportu, urządzenie handlowe lub naukowe). W efekcie można założyć, że pojęcie urządzenia przemysłowego musi być rozumiane maksymalnie szeroko. Ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych (tak samo uznano w wyroku NSA z 6 maja 1994 r., sygn. III SA 1559/9). Z tych względów należności za wynajem środków transportu, których dotyczyło zapytanie skarżącej spółki, należało uznać za należności licencyjne, w rozumieniu art. 12 obu przeanalizowanych umów.

W konsekwencji powyższego na Spółce, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania podatku od wypłacanych należności (art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT).

Porozmawiajmy o Twoich wyzwaniach

Świadczymy usługi w zakresie Środki transportu a podatek u źródła

Skontaktujemy się z Tobą w najbliższym dniu roboczym aby porozmawiać o Twoich potrzebach i dopasować do nich naszą ofertę.

Poproś o kontakt

Niniejsza publikacja została sporządzona z najwyższą starannością, jednak niektóre informacje zostały podane w formie skróconej. W związku z tym artykuły i komentarze zawarte w „Newsletterze” mają charakter poglądowy, a zawarte w nich informacje nie powinny zastąpić szczegółowej analizy zagadnienia. Wobec powyższego Grant Thornton nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek straty powstałe w wyniku czynności podjętych lub zaniechanych na podstawie niniejszej publikacji. Jeżeli są Państwo zainteresowani dokładniejszym omówieniem niektórych kwestii poruszonych w bieżącym numerze „Newslettera”, zachęcamy do kontaktu i nawiązania współpracy. Wszelkie uwagi i sugestie prosimy kierować na adres jacek.kowalczyk@pl.gt.com.