W przypadku delegowania pracowników za granicę o płacy minimalnej decyduje prawo państwa przyjmującego

Spółka prowadząca działalność gospodarczą w sektorze energii elektrycznej, oddelegowała pracowników do swojego fińskiego oddziału w celu realizacji prac elektryfikacyjnych na terenie budowy elektrowni atomowej.

Pracownicy stwierdzili, że pracodawca nie wypłacił im minimalnego wynagrodzenia wynikającego z fińskich układów zbiorowych obowiązujących w sektorze elektryfikacji i w sektorze instalacji technicznych budynku, w związku z czym przenieśli swoje wierzytelności na fiński związek zawodowy, celem odzyskania żądanych kwot. Fiński związek zawodowy, działając w imieniu pracowników, wniósł skargi przeciwko polskiej spółce o wypłatę zaległości. Pracodawca natomiast, twierdząc że polskie prawo pracy zakazuje przenoszenia wierzytelności, wniosła o oddalenie skarg z uwagi na brak legitymacji związku zawodowego do występowania w imieniu pracowników.

W związku z wątpliwościami dotyczącymi interpretacji przepisów prawa UE, sąd fiński zwrócił się do Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskie z pytaniami prejudycjalnymi.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że regulacje prawa UE sprzeciwiają się temu, aby przepisy państwa członkowskiego siedziby przedsiębiorstwa, które oddelegowało pracowników na terytorium innego państwa członkowskiego, na mocy których zakazane jest przenoszenie wierzytelności wynikających ze stosunków pracy, mogły stać na przeszkodzie temu, aby związek zawodowy, taki jak w niniejszej sprawie, wniósł skargę do sądu drugiego z tych państw członkowskich, w którym praca jest wykonywana, w celu odzyskania na rzecz pracowników delegowanych wierzytelności płacowych, które dotyczą płacy minimalnej i które zostały na niego przeniesione, ponieważ przeniesienie to jest zgodne z prawem obowiązującym w tym ostatnim państwie członkowskim.

Ponadto, w ocenie Trybunału, regulacje UE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one obliczaniu płacy minimalnej za pracę na podstawie stawki godzinowej lub za pracę na akord w oparciu o zaszeregowanie pracowników do kategorii wynagrodzenia przewidziane w odpowiednich układach zbiorowych obowiązujących w przyjmującym państwie członkowskim, pod warunkiem, że to obliczenie i zaszeregowanie są dokonywane na podstawie wiążących i przejrzystych przepisów, czego zweryfikowanie należy do sądu krajowego.

Wyrok ten jest istotny dla polskich przedsiębiorców delegujących pracowników do pracy w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, gdyż naraża ich na roszczenia związane z układami zbiorowymi pracy obowiązujące w państwach przyjmujących pracowników, których zapisy są bardziej korzystne w zakresie płacy minimalnej niż przepisy prawa polskiego.