Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Udostępnianie samochodów klientom, którzy swoje pojazdy oddali do serwisu, pozostaje w ścisłym związku z działalnością dealera samochodowego.
orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt I FSK 113/15
Sprawa dotyczyła dealera samochodów osobowych, który często udostępniał pojazdy potencjalnym nabywcom na jazdy próbne i demonstracyjne. Wypożyczał je także klientom, np. na czas przeglądu technicznego lub prac serwisowych. W ten sposób chciał zwiększyć swoją konkurencyjność na rynku, co w przyszłości mogłoby się przełożyć na większe zyski.
Dealer uznał zatem, że udostępnianie samochodów pozostaje w związku z jego podstawową działalnością (sprzedażową) i dlatego może odliczać cały VAT przy nabyciu pojazdów przeznaczonych nie tylko do bezpośredniej odsprzedaży, ale również w celu wypożyczania ich klientom.
Innego zdania był dyrektor izby skarbowej. Stwierdził, że taki sposób wykorzystywania pojazdów nie wspiera bezpośrednio sprzedaży, tylko jest ogólnie związany z działalnością dealera. Uznał więc, że spółce będzie przysługiwało prawo wyłącznie do odliczenia 60 proc. kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup tych pojazdów i to nie więcej niż 6 tys. zł (zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, obecnie jest to 50 proc. VAT).
WSA w Krakowie podzielił to stanowisko, ale Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ten wyrok. Orzekł, że samochody zastępcze dla klientów powinny być traktowanie analogiczne jak samochody testowe.
Sędzia Hieronim Sęk wyjaśnił, że udostępnienie takich pojazdów wpływa bezpośrednio na uatrakcyjnienie warunków sprzedaży. – Ten element oferty można uznać za na tyle blisko związany z działalnością sprzedażową, że w tym zakresie dopuszczalne jest przyznanie pełnego prawa do odliczenia VAT – powiedział sędzia.
Przywołał także inne wyroki to potwierdzające (sygn. akt I FSK 1419/13, I FSK 796/13, I FSK 1442/13).
Z kolei – dodał sędzia – inna jest linia orzecznicza odnosząca się do samochodów służbowych, wykorzystywanych przez pracowników przedsiębiorcy. Wyraźnie z niej wynika, że samochody służbowe nie są objęte pełnym odliczeniem podatku.
Wniesienie do spółki prawa do najmu lokali nie oznacza wniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa
orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt III Sa/Wa 1875/15
Chodziło o firmę, która wniosła do innej spółki prawo do najmu lokali. W zamian objęła jej udziały. Spór z fiskusem toczył się o to, czy aport był zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, bo wtedy spółka nie musiałaby rozpoznawać przychodu z objęcia udziałów. Z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT wynika bowiem, że przychodem jest nominalna wartość udziałów lub akcji nabytych za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że przekazane składniki majątku spółki w formie prawa najmu nie mogą być uznane za zorganizowaną część przedsiębiorstwa. – Przeniesiono jedynie prawa majątkowe, a nie podmiot zdolny do prowadzenia odrębnej działalności gospodarczej, jakim jest zorganizowana część przedsiębiorstwa – stwierdził dyrektor.
Podatnik przegrał też w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie. Sąd orzekł, że nie doszło do przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przypomniał, że zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 4 ustawy o CIT musiałby to być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań), przeznaczony do realizacji konkretnych zadań gospodarczych, który mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące te zadania.
Tymczasem w tej sprawie poza umowami najmu nie zostały przeniesione żadne inne prawa majątkowe – podkreślił sąd.
Płacenie alimentów nie wystarczy, żeby mieć prawo do preferencji. Trzeba rzeczywiście sprawować pieczę nad potomstwem i się o nie troszczyć
www.mf.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2360/15
Sądy nie zawsze były jednak w tej kwestii zgodne. W listopadzie 2014 r. NSA orzekł, że z ulgi przewidzianej w art. 27f ust. 2 ustawy o PIT będą mogli skorzystać oboje rodzice, dopóki sąd nie odbierze jednemu z nich władzy rodzicielskiej. Albo więc sami porozumieją się między sobą, jak podzielić się preferencją, albo zostanie im ona przyznana po równo (sygn. akt II FSK 2528/12).
Od tamtego czasu jednak orzecznictwo się zmienia i sędziowie coraz częściej odmawiają prawa do ulgi rozwiedzionym małżonkom, którzy w ogóle nie interesują się losem swoich pociech.
Tym razem NSA orzekł korzystnie na rzecz samotnej matki, na którą spadł cały ciężar wychowania dwójki dzieci w wieku 2 i 5 lat. Kobieta rozwiodła się z mężem, a sąd okręgowy ograniczył mu prawa do współdecydowania o istotnych sprawach życiowych potomków.
Spór między byłymi małżonkami zaognił się, gdy przyszło rozliczyć podatek dochodowy. Oboje chcieli bowiem odliczyć ulgę na dzieci, o której mowa w art. 27f ust. 2 ustawy o PIT. Co prawda umówili się ustnie (był na to świadek), że skorzysta z niej tylko kobieta, ale po 9 miesiącach mężczyzna zmienił zdanie i mimo wstępnej zgody skorygował swoje zeznanie PIT.
Kobieta nie chciała się z tym pogodzić, bo były mąż nie wykazywał żadnego zainteresowania dziećmi. Uważała, że w takiej sytuacji tylko ona sprawuje władzę rodzicielską i ma prawo skorzystać z ulgi.
Innego zdania był jednak dyrektor Izby Skarbowej. Uznał, że ulga przysługuje obojgu i powinna być dzielona na równi, bo ojciec nie został całkowicie pozbawiony władzy rodzicielskiej. Sąd okręgowy jedynie ją ograniczył.
Kobieta wygrała w sądach obu instancji. Najpierw z fiskusem nie zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach. Orzekł, że prawo do odliczenia ulgi przysługuje nie temu, kto posiada tylko władzę rodzicielską, lecz temu, kto rzeczywiście ją wykonuje, czyli sprawuje pieczę nad dzieckiem. Sąd wymienił, co należy przez to rozumieć. Jest to m.in. wspólne zamieszkiwanie, a także zapewnienie i zabezpieczenie wszystkich jego potrzeb: od ubioru, wyżywienia, po dbałość o edukację, prawidłowy rozwój i zdrowie.
Stanowisko to podzielił sąd kasacyjny. Orzekł, że ulga na dziecko nie przysługuje z racji samego faktu bycia rodzicem. – Gdyby przyjąć taki pogląd, to prawo do niej mieliby także ci rodzice, którzy prawnie posiadają władzę, ale faktycznie jej nie wykonują, bo np. jedno z rodziców opuszcza rodzinę i przez kilka lat nie utrzymuje z nią żadnych kontaktów – wyjaśnił sędzia Krzysztof Winiarski.
Podkreślił, że konieczne jest w szczególności wychowywanie dziecka rozumiane jako wykonywanie nad nim pieczy, zarządzanie jego majątkiem i reprezentowanie go.
Ostatnio również sam fiskus zaczął przyznawać, że nie można automatycznie dzielić ulgi (ITPB2/4511-1169/15/RS).
Ustawa o podatku od sprzedaży detalicznej podpisana przez Prezydenta
www.sejm.gov.pl
30 lipca 2016 r. Prezydent podpisał ustawę o podatku od sprzedaży detalicznej.
Przyjęta ustawa ma na celu wprowadzenie do polskiego systemu podatkowego nowego podatku, zwanego podatkiem od sprzedaży detalicznej. Głównym celem wprowadzenia nowego podatku jest zwiększenie dochodów budżetowych państwa. Wprowadzany podatek będzie podatkiem przychodowym, obciążającym bezpośrednio przychody z tytułu odpłatnego zbycia towarów.
Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą osiągnięcia w danym miesiącu przychodu przekraczającego 17.000.000,-zł i dotyczy przychodu powyżej tej kwoty osiągniętego od tej chwili do końca miesiąca.
Stawki podatku wynoszą:
• 0,8 % podstawy opodatkowania – w części, w jakiej podstawa opodatkowania nie przekracza kwoty 170.000.000,-zł,
• 1,4 % nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę 170.000.000,-zł – w części, w jakiej podstawa opodatkowania przekracza kwotę 170.000.000,-zł.
