Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Wyrównanie zysku w grupie kapitałowej bez korekty kosztów
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 września 2016 r., nr: IBPB-1-2/4510-542/16-2/KP
W przedstawionym stanie faktycznym spółka należąca do ogólnoświatowej grupy kapitałowej jest podatnikiem CIT w Polsce. Spółka nabywa od będących członkami grupy dostawców produkty, które następnie odsprzedaje swoim kontrahentom na obsługiwanych przez siebie rynkach. Koszty nabycia tych produktów stanowią dla spółki koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami osiąganymi z ich sprzedaży i są rozpoznawane dla celów podatkowych w momencie wygenerowania przychodów.
W ramach tej grupy wdrożono politykę cen transferowych, której celem jest zastosowanie zasady ceny rynkowej do określonych transakcji. Spółka, zgodnie z przyjętym założeniem polityki cen transferowych, powinna osiągać określony poziom dochodowości na poziomie rynkowym. Zakładany zysk Spółki ze sprzedaży produktów określony został ustalony na rynkowym poziomie EBIT 1,75%. W sytuacji, gdy realizowany poziom zysku będzie odbiegał od przyjętych założeń, podmioty z grupy kapitałowej dokonają korekty wzajemnych rozliczeń. W przypadku uzyskania przez spółkę wyniku odbiegającego od założonego w umowie, spółka otrzyma dokumenty księgowe dotyczące wyrównania z tytułu cen transferowych w zależności od uzyskanego poziomu zysku. Korekty te nie będą związane z poszczególnymi fakturami zakupowymi, ale będą odwoływać się do ogółu zdarzeń mających wpływ na dochodowość stron.
W związku z powyższym Spółka skierowała wniosek do organu podatkowego z pytaniem, w którym okresie Spółka powinna rozpoznać w rozliczeniu podatkowym otrzymywane w przyszłości dokumenty księgowe, dokumentujące wyrównanie dochodowości spółki z tytułu cen transferowych zarówno „in plus” jak i „in minus”. Zdaniem Wnioskodawcy powinna ująć dokument księgowy na bieżąco, tj. w okresie rozliczeniowym, w którym otrzyma dany dokument. Organ podatkowy uznał przedstawione stanowisko za nieprawidłowe. Korekta dochodowości spółki dokonywana na podstawie przyjętej w grupie kapitałowej polityki cen transferowych „in plus” będzie skutkowała powstaniem dla wnioskodawcy przychodu w momencie otrzymania z tego tytułu środków finansowych, natomiast korekta „in minus” skutkująca powstaniem zobowiązania do zapłaty określonej kwoty pieniędzy, nie spełnia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Zatem wydatek ten nie będzie stanowić dla wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów.
Niewprowadzoną do obrotu fakturę VAT można anulować
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 lipca 2016 r., nr: IPPP3/4512-340/16-2/KP
Z wnioskiem o wydanie interpretacji zwróciła się spółka zajmująca się wykonywaniem robót budowlanych w ramach realizacji różnych projektów budowlanych m.in. przetargów. W ramach realizacji projektów zdarzają się sporadycznie błędy przy wystawianiu faktur, które są wynikiem błędu technicznego systemu finansowo-księgowego lub pracownika. W takich sytuacjach spółka nie wysyła takiej faktury do kontrahenta i dokonuje jej anulowania. Jeżeli dojdzie do wysłania kontrahentowi błędnej faktury, dokonuje on zwrotu faktury bez ostatecznego uwzględniania dokumentu w ewidencji. W konsekwencji spółka jest w posiadaniu obu egzemplarzy faktury. Spółka dokonuje anulowania błędnie wystawionych faktur poprzez przekreślenie obu egzemplarzy faktury, umieszczenie na nich adnotacji „anulowano” lub unieważnia faktury w rejestrze VAT.
W związku z powyższym, spółka zadała pytanie, czy ma prawo anulować omyłkowo wygenerowane (i wydrukowane) faktury, które nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego, stosując przedstawioną procedurę anulowania faktur, bez potrzeby wystawiania nabywcom faktur korygujących. Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za prawidłowe. Zdaniem organu wnioskodawca będzie miał prawo do anulowania przedmiotowych faktur. Anulowanie powinno odbyć się poprzez opatrzenie faktur VAT odpowiednią adnotacją o przyczynie i okolicznościach anulowania i pozostawienie ich w dokumentacji podatkowej, bez wprowadzania ich do ewidencji i wykazywania wynikających z nich kwot w deklaracji VAT. Spółka powinna być w posiadaniu zarówno oryginału jak i kopii przedmiotowych faktur. Jednocześnie organ zaznaczył, że anulowanie faktury VAT powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności.
Prawo do odliczenia VAT w przypadku używania kilku samochodów przez przedsiębiorcę
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 lipca 2016 r., nr: ITPP2/4512-237/16/AJ
W przedstawionym stanie faktycznym podatnik VAT prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której nie zatrudnia pracowników. Podatnik w ramach swojej działalności zamierza nabyć w leasing dwa samochody osobowe. Jeden z nich byłby używany tylko do celów związanych z działalnością gospodarczą, i w odniesieniu do niego wnioskodawca będzie prowadził ewidencję przebiegu. Drugi samochód (prywatno-służbowy) będzie wykorzystywany zarówno do działalności, jak i do celów prywatnych. Zdaniem podatnika, co do pierwszego samochodu przysługuje mu prawo do odliczenia VAT w wysokości 100% z tytułu wydatków (rat leasingowych oraz kosztów eksploatacji). W przypadku samochodu prywatno-służbowego będzie mógł odliczyć VAT w wysokości 50% z tytułu powyższych wydatków.
W związku z powyższym Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji, w którym zadał pytanie, czy auto prywatno-służbowe może być rozliczane w 50% podatku VAT, a drugie auto, które jest tylko służbowe, może być rozliczane w 100% podatku VAT. Za prawidłowe organ uznał stanowisko w zakresie prawa do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu rat leasingowych oraz kosztów związanych z eksploatacją samochodu prywatno-służbowego.
Jednocześnie, organ uznał za nieprawidłowe stanowisko w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z wykorzystywaniem w działalności gospodarczej drugiego samochodu osobowego. Nie jest możliwe obiektywnie stwierdzenie, że samochód ten będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej. W przypadku bowiem, gdy samochód, który ma być wykorzystywany zarówno w działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych, nie będzie sprawny, nie można obiektywnie stwierdzić, że prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą podatnik nie będzie wykorzystywał tego pojazdu również do celów prywatnych. Okoliczności tej nie zmieni również fakt, że podatnik będzie prowadził dla tego samochodu ewidencję jego przebiegu.
Przeniesienie rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa nie stanowi przychodu
www.nsa.orzeczenia.gov.pl
Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 553/16 – orzeczenie nieprawomocne
Spółka, która skierowała skargę do WSA na niekorzystną interpretację indywidualną, zamierzała w trybie przewidzianym w art. 66 Ordynacji podatkowej przenieść własność rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w zamian za zaległości podatkowe. Zdaniem strony regulowanie zobowiązań podatkowych w formie pieniężnej jak i niepieniężnej poprzez przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych nie prowadzi do przysporzenia majątku podatnika, a tym samym powstania przychodu podatkowego na gruncie Ustawy CIT pomimo, że dochodzi do zmniejszenia zobowiązań podatnika.
Z taką argumentacją nie zgodził się organ podatkowy. Minister Finansów wskazał, że przeniesienie własności składników lub praw majątkowych, stanowi świadczenie zastępcze świadczenia pieniężnego i należy je traktować na gruncie ustawy podatkowej na równi ze zbyciem prawa własności składników lub praw majątkowych. W konsekwencji, organ stwierdził, że przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej wypełnia hipotezę art. 14a ust. 1 Ustawy CIT, w związku z czym w spółce powstanie przychód podatkowy.
Ostatecznie sprawa trafiła do WSA, gdzie sąd przyznał rację spółce. Sąd wskazał, że pojęcie „zobowiązania” i „zobowiązania podatkowego” nie są tożsame. „Zobowiązanie” jest bowiem pojęciem prawa cywilnego, a „zobowiązanie podatkowe” jest pojęciem prawa publicznego zdefiniowanym w Ordynacji podatkowej. Pierwsze z tych pojęć dotyczy stosunków prywatnych, drugie publicznych. Ustawodawca wymieniając w art. 14a Ustawy CIT przykładowy katalog zobowiązań wskazał na zobowiązania z tytułu pożyczki, kredytu, dywidendy, umorzenia albo zbycie w celu umorzenia. Taki katalog wskazuje na to, że regulacja ta dotyczy zobowiązań prywatnych. Zdaniem WSA, gdyby ustawodawca chciał objąć tym przepisem także zobowiązania publicznoprawne, wskazałby je. Przyjęcie zatem przez organ interpretacyjny, że art. 14a Ustawy CIT obejmuje także przeniesienie własności rzeczy lub praw na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego narusza prawo. W związku z powyższym, taka czynność nie powoduje powstania przychodu do opodatkowania.
Zaległe składki ZUS stanowią przychód dla byłego pracownika
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 września 2016 r., nr: IBPB-2-1/4511-323/16-1/BJ
W przestawionym stanie faktycznym pracodawca błędnie ustalił przychód pracownika w danym miesiącu, gdyż nie uwzględnił wartości świadczenia w naturze, które zostało pozostawione do dyspozycji pracownika. Wnioskodawca dokonał odpowiedniej korekty powstałego przychodu, a następnie skorygował deklaracje i dokonał wpłaty zaległych składek ZUS oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wraz z należnymi odsetkami. Pracodawca dokonał powyższej korekty po ustaniu zatrudnienia pracownika.
W związku z powyższym, wnioskodawca zadał pytanie, czy w przypadku opłacenia z opóźnieniem zaległych składek ZUS za pracownika pracodawca jest zobowiązany uwzględnić te kwoty jako przychód z innych źródeł i wykazać je na PIT-8C. W jego ocenie wykonanie zaległego zobowiązania przez pracodawcę, w zakresie zapłacenia składek ZUS, nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za byłego pracownika. Naliczone i wpłacone składki nie stanowią więc przychodu pracownika, od którego pracodawca jest zobowiązany naliczać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z tym płatnik nie powinien również wykazać opłaconych składek jako przychód z innych źródeł w PIT-8C. Wnioskodawca powołał się na wyrok NSA z 27 października 2015 r. (II FSK 1891/13), który potwierdza powyższe stanowisko.
Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Zdaniem organu w przypadku, gdy pracodawca opłaci za byłego pracownika składki ZUS i składki te nie zostały zwrócone pracodawcy, to wartość tych składek stanowi dla byłego pracownika przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 Ustawy PIT. Przychód ten Wnioskodawca ma jednak obowiązek wykazać w PIT-8C, stosownie do postanowień art. 42a Ustawy PIT.
