Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Jeden produkt, dwie stawki VAT zależnie od daty ważności
http://orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 1155/15
Sprawa dotyczyła podatnika zajmującego się produkcją wyrobów cukierniczych. Podkreślił, że wyroby nie zawierają żadnych środków konserwujących, ale mają datę minimalnej trwałości wynoszącą około 90 dni. Oznaczenie daty minimalnej trwałości zależało przede wszystkim od wymogów odbiorców (proces logistyczny, rotacja wyrobów na półkach) i w zależności od nich jest to poniżej 45 dni lub nawet około 90 dni. W efekcie, zgodnie z treścią Ustawy VAT, dokładnie taki sam towar może być opodatkowany stawką podstawową albo obniżoną, zależnie tylko od tego, jaka data minimalnej trwałości zostanie oznaczona na opakowaniu tego wyrobu. Podatnik zapytał więc, czy ma prawo stosować obniżoną stawkę VAT (8%) dla dostaw swoich wyrobów także, gdy data minimalnej trwałości oznaczona na opakowaniu przekracza 45 dni.
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe, powołując się na przepisy Ustawy VAT oraz klasyfikacji PKWiU i uznając, że w opinii przeciętnego konsumenta wyrób krótszym terminie przydatności do spożycia wyprodukowany jest w sposób najbardziej zbliżony do produkcji tradycyjnej i różni się od wyrobu identycznego, ale o dłuższej „dacie ważności”. Zasadne jest więc opodatkowanie ich według innych stawek podatku od towarów i usług.
Wojewódzki Sad Administracyjny uchylił tę interpretację, stwierdzając, że Dyrektywa 2006/112 umożliwia wyznaczanie granic stawek obniżonych jedynie poprzez odwołanie do systemu nomenklatury scalonej (CN), a obniżona stawka powinna być zastosowana w odniesieniu do wszystkich towarów objętych danym kodem CN. Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się z tym. Przypomniał, że zgodność regulacji różnicujących stawkę VAT w zależności od okresu przydatności do spożycia z prawem unijnym potwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C- 499/16. Trybunał uznał, że stosowanie CN jest tylko jednym z wielu sposobów precyzyjnego określenia zakresu danej kategorii i Państwa członkowskie mogą wprowadzać także inne kryteria. NSA stwierdził, że „poza prawidłową wykładnią przepisów prawa podatkowego organ zawarł również argumenty dotyczące preferencji konsumenckich” i skargę na wyrok uchylający interpretację należało uwzględnić.
Catering i posiłki w restauracjach podczas spotkań służbowych w kosztach
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.330.2017.2.BD
Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonywała zakupu artykułów spożywczych oraz usług cateringowych na rzecz pracowników. Zakupiona żywność zużywana była na spotkaniach służbowych oraz podczas dłuższych spotkań, gdzie poczęstunek oprócz pracowników obejmował również uczestniczących w spotkaniach gości. Spotkania z kontrahentami odbywały się także poza siedzibą firmy (np. w restauracji). Spółka miała wówczas ponosić koszt usług (zamówione z karty dań posiłki i napoje, w tym mogą wystąpić alkoholowe).
W związku z powyższym Spółka zastanowiła się, czy zakupione artykuły spożywcze, usługi cateringowe i gastronomiczne może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Argumentowała, iż mimo tego, że spotkania odbywają się również poza siedzibą firmy, to poczęstunek im towarzyszący ma charakter zwyczajowy i wpisujący się w przyjęte standardy, a jego skromność nie pozwala na przypisanie mu cechy reprezentatywności. Jednocześnie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że tak opisywane wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki.
Stawka 0% VAT bez dokumentów niedopuszczalna nawet przy kradzieży towaru
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 stycznia 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.149.2017.1.JS
Spółka zajmowała się sprzedażą kawy na rynek rosyjski. Dostawy towarów realizowane były zgodnie z warunkami Incoterms EXW, tj. z magazynu Spółki, z którego towar odbierany był transportem drogowym przez wskazanego przez kontrahenta rosyjskiego przewoźnika. Jeden z samochodów, na który załadowano towar Spółki, zaginął (kierowca nie zgłosił się do agencji celnej wskazanej przez Spółkę i nie można było ustalić miejsca pobytu kierowcy i towaru). Spółka nie weszła więc w posiadanie dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza granicę Polski.
Spółka wystawiła korektę do faktury eksportowej zmieniającą stawkę podatku VAT z 0% na 23%. Jednocześnie jednak złożyła wniosek o interpretację indywidualną z zapytaniem, czy z racji faktu popełnienia przestępstwa gospodarczego nie byłoby uzasadnione wystawienie kolejnej korekty zmniejszającej stawki VAT dla tej transakcji do 0%. Motywowała to odpowiedzialnością za transport leżącą po stronie klienta zagranicznego, bez możliwości kontroli przez Wnioskodawcę. Podniosła, że uprawnienie do rozporządzania towarem jak właściciel zostało na nabywcę przeniesione w momencie odbioru towarów z magazynu przez przewoźnika, wynajętego i działającego na rzecz nabywcy.
Organ podatkowy uznał jednakże, że uzyskanie odpowiedniego dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 41 ust. 6 Ustawy VAT, jest niezbędnym warunkiem zastosowania stawki 0%. Jako że podatnik nie dysponował takim dokumentem, transakcję należało uznać za odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju opodatkowaną 23% VAT.
Parkowanie pod domem pracownika mobilnego nie pozbawia pełnego odliczenia VAT
http://orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 234/16
Spółka przekazała swoim pracownikom samochody osobowe. W regulaminie dotyczącym korzystania z przekazanych aut zastrzegła, iż mają być one wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej jedynie w dniach będących dniami pracy. W pozostałe dni mogły być one wykorzystywane tylko w celach podróży służbowych. Była także prowadzona ewidencja przebiegu (weryfikowana przy pomocy GPS). Na pracowników nałożono odpowiedzialność za naruszenia postanowień regulaminu, jak również odpowiedzialność za powierzone samochody. Parkowane były jednak w miejscu zamieszkania pracownika lub w innym miejscu gwarantującym bezpieczeństwo parkowania, z uwagi na dużą odległość od siedziby Spółki.
Spółka uznała, że przy tak skonstruowanych zasadach użytkowania pojazdów, przysługiwało jej pełne odliczenie VAT w zakresie wydatków poniesionych w związku z powierzonymi samochodami. Organ podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem i stwierdził, że skoro pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania, to zaspokajają one w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika. To pracownik, bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o możliwość terminowego wykonywania obowiązków.
Sądy stanęły po stronie Spółki. NSA stwierdził, iż o ile wykorzystywanie samochodu w celu dojazdu do pracy uniemożliwia uznanie takiego wykorzystywania wyłącznie za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, o tyle w przypadku działalności wymagającej mobilności mamy do czynienia z wyjątkiem. Zdaniem sądu „pojazd samochodowy powierzony tzw. pracownikowi mobilnemu (np. przedstawicielowi handlowemu) w celu realizacji zadań służbowych, w tym m.in. przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, należy uznać za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (…), o ile określone przez podatnika zasady jego używania, dodatkowo potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu, wykluczają jego użycie do innych celów, niezwiązanych z działalnością gospodarczą”.
