Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Jeden produkt, dwie stawki VAT zależnie od daty ważności
http://orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 1155/15
Sprawa dotyczyła podatnika zajmującego się produkcją wyrobów cukierniczych. Podkreślił, że wyroby nie zawierają żadnych środków konserwujących, ale mają datę minimalnej trwałości wynoszącą około 90 dni. Oznaczenie daty minimalnej trwałości zależało przede wszystkim od wymogów odbiorców (proces logistyczny, rotacja wyrobów na półkach) i w zależności od nich jest to poniżej 45 dni lub nawet około 90 dni. W efekcie, zgodnie z treścią Ustawy VAT, dokładnie taki sam towar może być opodatkowany stawką podstawową albo obniżoną, zależnie tylko od tego, jaka data minimalnej trwałości zostanie oznaczona na opakowaniu tego wyrobu. Podatnik zapytał więc, czy ma prawo stosować obniżoną stawkę VAT (8%) dla dostaw swoich wyrobów także, gdy data minimalnej trwałości oznaczona na opakowaniu przekracza 45 dni.
Organ uznał to stanowisko za nieprawidłowe, powołując się na przepisy Ustawy VAT oraz klasyfikacji PKWiU i uznając, że w opinii przeciętnego konsumenta wyrób krótszym terminie przydatności do spożycia wyprodukowany jest w sposób najbardziej zbliżony do produkcji tradycyjnej i różni się od wyrobu identycznego, ale o dłuższej „dacie ważności”. Zasadne jest więc opodatkowanie ich według innych stawek podatku od towarów i usług.
Wojewódzki Sad Administracyjny uchylił tę interpretację, stwierdzając, że Dyrektywa 2006/112 umożliwia wyznaczanie granic stawek obniżonych jedynie poprzez odwołanie do systemu nomenklatury scalonej (CN), a obniżona stawka powinna być zastosowana w odniesieniu do wszystkich towarów objętych danym kodem CN. Naczelny Sąd Administracyjny nie zgodził się z tym. Przypomniał, że zgodność regulacji różnicujących stawkę VAT w zależności od okresu przydatności do spożycia z prawem unijnym potwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C- 499/16. Trybunał uznał, że stosowanie CN jest tylko jednym z wielu sposobów precyzyjnego określenia zakresu danej kategorii i Państwa członkowskie mogą wprowadzać także inne kryteria. NSA stwierdził, że „poza prawidłową wykładnią przepisów prawa podatkowego organ zawarł również argumenty dotyczące preferencji konsumenckich” i skargę na wyrok uchylający interpretację należało uwzględnić.
Catering i posiłki w restauracjach podczas spotkań służbowych w kosztach
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.330.2017.2.BD
Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonywała zakupu artykułów spożywczych oraz usług cateringowych na rzecz pracowników. Zakupiona żywność zużywana była na spotkaniach służbowych oraz podczas dłuższych spotkań, gdzie poczęstunek oprócz pracowników obejmował również uczestniczących w spotkaniach gości. Spotkania z kontrahentami odbywały się także poza siedzibą firmy (np. w restauracji). Spółka miała wówczas ponosić koszt usług (zamówione z karty dań posiłki i napoje, w tym mogą wystąpić alkoholowe).
W związku z powyższym Spółka zastanowiła się, czy zakupione artykuły spożywcze, usługi cateringowe i gastronomiczne może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Argumentowała, iż mimo tego, że spotkania odbywają się również poza siedzibą firmy, to poczęstunek im towarzyszący ma charakter zwyczajowy i wpisujący się w przyjęte standardy, a jego skromność nie pozwala na przypisanie mu cechy reprezentatywności. Jednocześnie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że tak opisywane wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki.