Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Klauzula rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika także w podatkach i opłatach lokalnych
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2017 r., sygn. akt II FSK 3729/14
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: Ustawa POL) nie określa precyzyjnie, czy zawarte w nim pojęcie „sprzedaży” obejmuje również świadczenie usług. Zgodnie z ww. przepisem opłatę targową można nałożyć wyłącznie na podmiot „dokonujący sprzedaży na targowiskach”.
Sąd orzekł, że z uwagi na „konieczność respektowania wyrażonej w art. 2a Ordynacji podatkowej zasady in dubio pro tributario, nakazującej rozstrzygać na korzyść podatnika niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że tezy o objęciu opłatą targową usług gastronomicznych nie można wywieść z treści art. 15 ust. 1 Ustawy POL”. W konsekwencji stwierdził, że podmiot świadczący usługi gastronomiczne nie może być obciążony opłatą targową, ponieważ kwestia, czy świadczenie takich usług stanowi sprzedaż w rozumieniu przepisów dot. opłaty targowej budzi wątpliwości.
Bardziej niż zastosowanie przepisów w tej konkretnej sprawie na zainteresowanie zasługuje fakt, iż jest to kolejny wyrok, w którym NSA wprost stwierdził że w praktyce interpretacyjnej musi być stosowana klauzula „in dubio pro tributario” (zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika). Z wyroku wynika, że stosować ją muszą także Organy wydające interpretacje w sprawie przepisów Ustawy POL (w omawianym wyroku Burmistrz miasta), a więc np. w sprawie podatku od nieruchomości.
Wyższa stawka VAT na e-booki zgodna z prawem UE
http://curia.europa.eu/
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 marca 2017 r., w sprawie C‑390/15
TSUE odpowiedział na wątpliwości Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczące dopuszczalności zastosowania stawki 23% VAT na publikacje przesyłane drogą elektroniczną. Rzecznik złożył do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie, czy ważne są przepisy Dyrektywy 2006/112, na mocy których dostawy publikacji cyfrowych na nośniku fizycznym podlegają, podobnie jak dostawy książek drukowanych, opodatkowaniu z zastosowaniem obniżonej stawki VAT. W tym samym czasie, świadczenie usług dostarczania takich publikacji w formie elektronicznej jest opodatkowane stawką podstawową.
Trybunał stwierdził, że przepisy Dyrektywy 2006/112 dopuszczające możliwość zastosowania niższej stawki VAT na dostawę publikacji na nośnikach fizycznych przy zachowaniu stawki podstawowej na publikacje dostarczone drogą cyfrową są uzasadnione i zostały celowo w ten sposób skonstruowane przez prawodawcę unijnego. Stwierdził, że przepisy te mają za zamierzony cel ustanawiać jednolite zasady opodatkowania wszystkich publikacji przesyłanych drogą elektroniczną.
Kara umowna przy odwołaniu członka zarządu podlega PIT
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2017 r., sygn. akt II FSK 3712/14
Sprawa dotyczyła członka zarządu, który jednocześnie był zatrudniony na stanowisku wiceprezesa zarządu ds. finansowo-ekonomicznych na podstawie umowy o pracę. Z tytułu odwołania z funkcji członka zarządu uzyskał od pracodawcy, na mocy wyroku sądu okręgowego, karę umowną, która to została pomniejszona o zaliczkę na podatek dochodowy. Zdaniem pracodawcy kara umowna stanowiła należność wynikającą ze stosunku pracy i w związku z tym była objęta treścią art. 12 ust. 1 Ustawy PIT. Z kolei zdaniem podatnika wypłacone odszkodowanie miało charakter wyłącznie umowny i nie wynikało wprost z przepisów. W związku z tym, w swoim zeznaniu rocznych wykazał nadpłatę.
Organ podatkowy odmówił stwierdzenia nadpłaty stwierdzając, że właściwe jest zaliczenie otrzymanego przez skarżącego świadczenia do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Charakter tego odszkodowania został bowiem sprecyzowany przez sąd okręgowy. Podatnik odwołał się od tej decyzji do WSA wskazując, że kara umowna powinna być traktowana jako rodzaj odszkodowania otrzymanego na podstawie wyroku sądu i w związku z tym podlegać zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy PIT.
Ostatecznie sprawa trafiła do NSA. Sąd stwierdził, że przychód z tytułu uzyskanej kary umownej przez byłego członka zarządu należy zakwalifikować jako przychód z działalności wykonywanej osobiście. Zdaniem NSA przychód uzyskany przez byłego członka zarządu z tytułu kary umownej nie korzysta ze zwolnienia, gdyż przepisy o ulgach i zwolnieniach należy interpretować ściśle: „(…) samo stwierdzenie, iż dane świadczenie ma charakter odszkodowawczy nie jest wystarczające do uznania, iż korzysta ono ze zwolnienia w powyższym trybie”.
Płatności gotówką przy umowie ramowej do limitu należy liczyć odrębnie
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 marca 2017 r., sygn. 1462-IPPB6.4510.6.2017.1.AM
Zgodnie z art. 15d Ustawy CIT od 1 stycznia 2017 r. nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów płatności dokonane z naruszeniem art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którym „dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 złotych”.
Podatnik wyjaśnił, że planuje zawrzeć umowy o współpracy/ ramowe z hurtowniami farmaceutycznymi. W oparciu o nie, wystawiane będą „gotówkowe faktury VAT dokumentujące transakcje sprzedaży poszczególnych produktów leczniczych, wyrobów medycznych lub suplementów diety o wysokości nie przekraczającej 15 000 zł każda”. Wyjaśnił, że wartość takich faktur w danym okresie rozliczeniowym z pewnością przekroczy 15 000 PLN. W momencie podpisywania umów nie wiadomo jednak jaka będzie ich sumaryczna wartość w okresie obowiązywania umowy.
Stanął na stanowisku, że dla potrzeb stosowania ograniczenia zaliczenia do kosztów podatkowych płatności gotówkowych należy rozpatrywać wartość jednej transakcji, udokumentowanej jedną fakturą. Dyrektor KIS uznał to stanowisko za prawidłowe. Stwierdził, że w przypadku umów o współpracę/ramowych przez jednorazową wartość transakcji należy rozumieć wartość poszczególnych zamówień, nie zaś sumę sprzedaży dokonanej w oparciu o umowę ramową; pojęcie jednej transakcji w rozumieniu przepisu art. 15d ust. 1 Ustawy CIT należy natomiast utożsamiać ze sprzedażą dokonaną w oparciu o daną fakturę VAT.
Obowiązek podatkowy powstanie nawet jeżeli podatnik nie wiedział o miejscu dostawy towaru
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 29 stycznia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-907/15-2/JF
Spółka będąca podatnikiem VAT zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidulnej z pytaniem, jak powinna kwalifikować otrzymywanie zaliczek na poczet produkcji towarów od zleceniodawcy, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT zarówno w Polsce, jak i innych krajach UE. Spółka miała wątpliwości, czy powstanie obowiązek podatkowy z tego tytułu, jeżeli nie będzie posiadała informacji czy przedmiotowe towary po ich wyprodukowaniu będą przedmiotem dostawy krajowej, czy też WDT. Zdaniem Wnioskodawcy w takiej sytuacji nie powstanie obowiązek w podatku VAT.
Z powyższym stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy. Organ wskazał, że Spółka zna nabywcę oraz przedmiot dostawy. Wątpliwości co do miejsca dostawy towaru nie mogą skutkować brakiem powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymanej zaliczki. Obowiązek z tytułu dostawy towarów powstaje bowiem na podstawie art. 19a ust. 1 Ustawy VAT z zastrzeżeniem m.in. ust. 8 tego artykułu, tj. w sytuacji otrzymania zaliczki na poczet dostawy oraz art. 20 ust. 1 Ustawy VAT, tj. dostawy wewnątrzwspólnotowej. Zdaniem organu obowiązek podatkowy powstanie z chwilą otrzymania zaliczki, nawet w braku informacji o tym, czy przedmiotem będzie dostawa krajowa czy WDT. W związku z tym zaliczka powinna zostać opodatkowana stawką właściwą dla dostawy krajowej. Ponadto organ wskazał, że możliwe jest późniejsze dokonanie korekty, jeżeli faktycznie wystąpi WDT.
Nie można dokonać korekty pustej faktury, jeżeli kontrahent odliczył VAT
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1854/14
Sprawa dotyczyła Spółki, która wystawiała faktury w związku ze sprzedażą sprzętu elektronicznego. W ocenie organów kontroli skarbowej faktury te nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Potwierdzał to zebrany w trakcie postępowania materiał dowodowy. Spółka, jako pośrednik, wystawiała faktury dla kolejnych podmiotów, które w większości przypadków przekazywały towar z powrotem do firmy, od której towar trafiał do nich za pośrednictwem Strony. Organ wskazał, że Spółka nie wykazała w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego. Ponadto w toku postępowania kontrolnego nie zostały przedłożone przez Stronę żadne faktury dotyczące nabyć towarów. Spółka skorygowała deklaracje za kontrolowany okres oraz poinformowała o skorygowaniu wszystkich wystawionych faktur. W zwiazku z tym – jej zdaniem – art. 108 ust. 1 Ustawy VAT nie powinien mieć zastosowania. Z tym stanowiskiem nie zgodziły sie organy podatkowe.
Spółka odwołała się do WSA podnosząc, że dokonała korekty deklaracji VAT-7 oraz wszystkich spornych faktur VAT. WSA w niniejszej sprawie odniósł się do kwestii korygowania tzw. „pustych faktur”. Powołał się tutaj na orzecznictwo TSUE m.in. na wyrok z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawie C-642/11. Zdaniem Sądu „(…) znaczenie dla uznania, że dokonane przez spółkę korekty faktur VAT wystawionych na rzecz wskazanych wyżej podmiotów są skuteczne ma ustalenie, czy zostało wyeliminowane ryzyko odliczenia przez odbiorców faktur podatku naliczonego.”
Potwierdził to również NSA, do którego sprawa ostatecznie trafiła. Zdaniem Sądu Spółka nie mogła dokonać korekty pustej faktury w przypadku, gdy jej kontrahenci dokonali już odliczenia podatku naliczonego.
