Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Podatnik nie może być karany za błędy w broszurach Ministerstwa Finansów
http://orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2775/13
Sprawa dotyczyła zeznania podatkowego za 2006 r., w którym podatnicy dokonali odliczenia od dochodu z tytułu darowizn na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Organ podatkowy zakwestionował tak obliczoną podstawę opodatkowania z powodu zmiany przepisów Ustawy PIT. Od 1 stycznia 2006 r. podatnicy byli obowiązani do przekazywania darowizn za pomocą rachunku bankowego. W niniejszej sprawie nie spełnili warunku wynikającego z ustawy i przekazywali darowiznę bezpośrednio w gotówce proboszczowi obdarowanej parafii.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu po rozpoznaniu odwołania podatników, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Podatnicy odwołali się od tej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Sąd stwierdził, że decyzje wydane przez powyższe organy podatkowego naruszały zasady postępowania podatkowego, a w szczególności zasadę zaufania do organów podatkowych. Podatnicy przy sporządzaniu zeznania podatkowego korzystali z corocznie opracowanego w Ministerstwie Finansów informatora, stanowiącego pomoc w wypełnianiu zeznania PIT-37. Mimo że broszura informacyjna Ministerstwa Finansów nie stanowi źródła prawa, zdaniem Sądu nie można nie doceniać jej praktycznego znaczenia. Broszura została sporządzona przez Ministerstwo Finansów, więc podatnicy działali w przekonaniu, że przepisy co do odliczania dokonywanych darowizn na działalność charytatywno-opiekuńczą nie uległy zmianie.
NSA przyznał podatnikom rację i oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej. NSA potwierdził argumentację WSA stwierdzając, że broszura wydawana i autoryzowana przez Ministerstwo Finansów, stanowi dla podatników, którzy w zdecydowanej większości nie posiadają w tym zakresie fachowej wiedzy, ważne źródło informacji o obowiązkach podatkowych, w tym także o wymogach formalnych pozwalających skorzystać z nielicznych już ulg podatkowych.
Strata ze sprzedaży wierzytelności jest kosztem podatkowym
http://orzeczenia.nsa.gov.pl
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1958/14
Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął spór w przedmiocie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych straty wynikającej ze zbycia wierzytelności poniżej jej kwoty. Skład orzekający rozpatrzył sprawę operatora telewizji cyfrowej, który sprzedał pakiet wierzytelności firmie windykacyjnej i uznał, że podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu różnicy pomiędzy kwotą zbytych wierzytelności pieniężnych a ceną ich sprzedaży. Bez znaczenia był przy tym, w ocenie NSA, fakt, iż część wierzytelności uległa przedawnieniu.
Wyrok jest efektem skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 marca 2013 r., nr IPPB3/423-1007/12-2/KK. W przedmiotowej interpretacji Organ podatkowy stwierdził, że „uznanie za koszty podatkowe straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przedawnionych, prowadziłoby do łatwego obejścia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 [Ustawy CIT] – wystarczyłoby bowiem sprzedać wierzytelności przedawnione za przysłowiową złotówkę i uzyskać prawo do ich zaliczenia (poprzez wykazanie poniesionej na transakcji straty) do kosztów uzyskania przychodów”. Taka interpretacja przepisów, zdaniem Organu, nie mogła mieć miejsca.
Sąd uznał rację podatnika. Warto jednak zaznaczyć, że sprawa dotyczyła transakcji wywierających skutki podatkowe przed dniem 15 lipca 2016 r., a więc przed dniem wejścia w życie tzw. klauzuli obejścia prawa. W konsekwencji w przedmiocie klauzuli skład orzekający się nie wypowiedział. Kwestia prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat z analogicznych transakcji po tej dacie pozostaje więc nierozstrzygnięta.
http://sip.mf.gov.pl/
Broszura informacyjna Ministerstwa Finansów z dnia 29 sierpnia 2016 r., „Leasing operacyjny w rozumieniu przepisów podatkowych – updof”
Ministerstwo Finansów opublikowało broszurę informacyjną zawierającą wyjaśnienia do przepisów dot. leasingu operacyjnego i jego konsekwencji na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Szczególnie warto zwrócić uwagę na wyliczenie stanowiące czytelne streszczenie przepisów i linii interpretacyjnej określających obowiązki podatkowe stron. Ustawa PIT stanowi bowiem wyłącznie, że rata leasingu stanowi koszt u korzystającego i przychód u Finansującego. Wszelkie inne, nietypowe wydatki, były przedmiotem interpretacji organów podatkowych.
W broszurze wyjaśniono natomiast, że dla korzystającego kosztem jest:
– czynsz inicjalny;
– raty, z wyłączeniem zwrotnej kaucji, także „w sytuacji wykorzystywania samochodu, zarówno na potrzeby działalności gospodarczej, jak i na cele prywatne”;
– wydatki związane z bieżącą eksploatacją przedmiotu leasingu, takie jak np. zakup paliwa, mycie, parkowanie, zakup oleju, remont;
– składki na ubezpieczenia komunikacyjne – jeżeli z umowy leasingu wynika obowiązek ich opłacania przez korzystającego.
Wiele uwagi poświęcono zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu czynszu inicjalnego. W broszurze powołano się min. na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2120/11. Wyjaśniono, że należy zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, a nie proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu. Ma ona bowiem charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej i nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych, a jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Rozwinięto również kwestie skutków podatkowych zakończenia umowy, jej zerwania, zmiany stron i utraty przedmiotu umowy. Broszura, zwłaszcza w kontekście wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego o którym również piszemy w niniejszym przeglądzie podatkowym, ma wartość dla podatników będących stronami umów leasingu.
Minister zmienia interpretacje: wymiana udziałów udziałowców mniejszościowych z podatkiem
http://sip.mf.gov.pl/
Interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 17 sierpnia 2016 r., nr DD9.8220.2.152.2016.JQP
Minister Finansów na coraz szerszą skalę korzysta z uprawnienia do zmiany wydanych uprzednio z jego upoważnienia przez Dyrektorów Izb Skarbowych interpretacji. Znaczną część z nich stanowią interpretacje w przedmiocie konsekwencji podatkowych wymiany udziałów- tylko dnia 17 sierpnia 2016 r. wydał aż sześć takich interpretacji. Można więc mówić o coraz bardziej jednolitym podejściu Ministra.
Zgodnie z art. 24 ust. 8a Ustawy PIT wymiana udziałów jest neutralna podatkowo pod warunkiem, że spółka nabywająca udziały innej spółki w zamian za własne w konsekwencji uzyska bezwzględną większość praw głosu w spółce, której udziały (akcje) są nabywane, albo zwiększy ilość udziałów (akcji) w tej spółce jeżeli taką bezwzględną większość głosów już posiada. W zmienianych interpretacjach indywidualnych Organy podatkowe uznawały, że powyższy przepis stosuje się także jeżeli nabycia nie dokonuje udziałowiec większościowy, a kilku udziałowców mniejszościowych w odstępie nieprzekraczającym 6 miesięcy. Podatnicy argumentowali, że wynika to z art. 24 ust. 8c Ustawy PIT, zgodnie z którym przepis ust. 8a znajduje zastosowanie także „w przypadku dokonania więcej niż jednej transakcji nabycia udziałów (akcji), przeprowadzonych w okresie nieprzekraczającym 6 miesięcy liczonych począwszy od miesiąca, w którym nastąpiło pierwsze ich nabycie”. Tak stwierdził, przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2015 r., nr IBPB-2-2/4511-274/15/ZuK.
Minister Finansów koryguje jednak stanowisko wyrażone w tej i wielu innych interpretacjach indywidualnych na korzyść fiskusa. We wszystkich interpretacjach zmieniających przedstawia tę samą interpretację przepisów- twierdzi, że „sytuacja każdego ze wspólników jest oceniana osobno, nawet gdy wniesienie udziałów (akcji) jako wkładu niepieniężnego następuje jednocześnie w ramach jednej transakcji”. W konsekwencji wyłącznie sytuacje, w których wskutek transakcji z jednym udziałowcem spółka nabywająca uzyskuje bezwzględną większość praw głosu lub zwiększa ilość udziałów (akcji) w tej spółce, mogą korzystać z przymiotu neutralności podatkowej.
Certyfikat rezydencji wydany w formie elektronicznej nie pozwala na niepobranie podatku u źródła ani jego obniżenie, jeżeli przedsiębiorca może pozyskać od kontrahenta taki sam dokument w formie papierowej
www.sip.mf.gov.pl
interpretacja indywidualna z 25 sierpnia 2016 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr: ILPB3/4510-1-281/16-4/ŁM
Spółka zwróciła się do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie interpretacji w zakresie jej obowiązków związanych z potrącaniem i odprowadzeniem do urzędu skarbowego podatku u źródła. Spółka wskazała, że nabywa usługi od zagranicznych podmiotów i w celu niepobrania podatku u źródła musi dysponować certyfikatem rezydencji kontrahenta. Spółka wskazała we wniosku, że w odniesieniu do części kontrahentów certyfikaty rezeydenji są możliwe do uzyskania zarówno w formie papierowej, jaki i w formie elektronicznej. Wnioskująca zadała pytanie, czy posiadając elektroniczny certyfikat rezydenji kontrahenta (pobrany ze strony właściwego organu podatkowego lub przesłany przez kontrahenta elektronicznie), będzie mogła korzystać z prawa do niepotrącenia podatku u źródła lub potrącenia go w niższej wysokości
Organ podatkowy w wydanej spółce interpretacji stwierdził, że skoro certyfikat rezydenji może być wydany zarówno w formie elektronicznej jak i papierowej, wówczas w celu właściwego udokumentowania rezydencji podatkowej kontrahenta wnioskująca winna posiadać ten papierowy certyfikat. Z takim stanowiskiem organu trudno się zgodzić i trudno znaleźć dla niego logiczne uzasadnienie.
Różne stawki VAT na ksiązki w formie tradycyjnej i e-book nie stanowią naruszenia zasady równego traktowania
http://curia.europa.eu
Opinia Rzecznika Generalnego Juliane Kokott z dnia 8 września 2016 r., sprawa C‑390/15
[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Trybunał Konstytucyjny]
Polski Trybunał Konstytucyjny wystąpił do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o zbadanie, czy przepisy Dyrektywy VAT nakładające na ksiązki elektroniczne podstawową stawkę VAT, podczas gdy ksiązki w formie tradycyjnej opodatkowane są stawkami obniżonymi, nie stanowią naruszenia zasady równego traktowania w zakresie podatku od wartości dodanej.
Opdowiadajac na pytanie TK, Rzecznik Generalny w wydanej opinii stwierdziła, że dostawa książek cyfrowych na nośniku fizycznym z jednej strony i ich dostawa elektroniczna z drugiej strony są porównywalne zarówno pod względem celu badanej regulacji, jak i pod względem celów i zasad regulowanej dziedziny. Teoretycznie zatem ich dostawa nie powinna być opodatkowana różnymi stawkami. Nieniej jednak, w opinii podkreśla się również, że zróżnicowane traktowanie zostało wprowadzone dyrektywą 2009/47. Związane z tym rozszerzenie kryteriów wsparcia podatkowego określonych w pkt 6 załącznika III do dyrektywy VAT na książki cyfrowe, które są dostarczane na nośniku fizycznym, dokonuje się zgodnie z motywem 4 dyrektywy 2009/47 „w celu uściślenia i uaktualnienia ze względu na postęp techniczny odniesienia do książek w jej załączniku III”. Dyrektywa 2009/47 pozostawiła jednak w szczególności bez zmian regulację art. 98 ust. 2 akapit drugi dyrektywy VAT, zgodnie z którą stawki obniżone nie mają w żadnym razie zastosowania do usług świadczonych elektronicznie. Książki cyfrowe dostarczane elektronicznie nie mogą zatem jako takie podlegać obniżonej stawce podatku. W opinii dokonano analizy celu tego rozróżnienia oraz proporcjonalności ciężarów związanych z jego realizacją. Ostatecznie Rzecznik uznała, że przepisy unijne w zakresie opodatkowania różnymi stawkami dostawy książek w formie tradycyjnej oraz elektronicznej, nie stanowią naruszenia zasady równego traktowania podatników.
1 września 2016 r. weszła w życie ustawa o podatku od sprzedaży detalicznej
Nowa ustawa nakłada dodatkowe obciążenia na podmioty prowadzące handel detaliczny. Podatnikami są sprzedawcy detaliczni, a podstawą opodatkowania – osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł. Stawka podatku wynosi 0,8% lub 1,4% – w zależności od wysokości obrotów.
Opodatkowani są duzi sprzedawcy detaliczni – realizujący miesięczne obroty na poziomie przekraczającym 17 mln zł, przy czym Ustawa wyłącza z opodatkowania podatkiem handlowym sprzedaż m.in. energii elekrtycznej, gazu czy paliw. Celem ustawodawcy było objęcie podatkiem detalicznym sklepów wielkopowierzchniowych.
