Przepisy k.s.h. przewidują, że umowa spółki może zobowiązywać wspólników do dopłat w granicach liczbowo oznaczonej wysokości w stosunku do udziału (art. 177 § 1 k.s.h.), zaś wysokość i terminy dopłat oznaczane są w miarę potrzeby uchwałą wspólników.
Zgodnie zaś z art. 12 ust. 4 pkt 11 Ustawy CIT do przychodów nie zalicza się dopłat wnoszonych do spółki, jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. W stanie faktycznym, który był przedmiotem orzekania NSA w sprawie o sygn. II FSK 1701/12, umowa spółki zawierała postanowienie, że gdy kapitał zakładowy i środki finansowe spółki nie wystarczają na pokrycie kosztów inwestycji lub kosztów działalności bieżącej, wspólnicy mogą zostać zobowiązani w drodze uchwały do wniesienia oprocentowanych lub nieoprocentowanych, zwrotnych lub bezzwrotnych dopłat. Jednorazowo kwota dopłat nie może być wyższa niż dziesięciokrotna wartość nominalna wszystkich udziałów przysługujących wspólnikowi, co w stanie sprawy odpowiadało kwocie 50.000 zł. Tymczasem spółka podjęła uchwałę o wniesieniu dwóch nieoprocentowanych, bezzwrotnych dopłat o wartości ogółem sto tysięcy złotych, w dwóch równych kwotach po 50.000 zł każda, w terminie określonego dnia. Wniesienie dopłat nastąpiło jednorazowo.