Z początkiem nowego roku wszedł w życie art. 2a Ordynacji podatkowej ustanawiający w sposób wyraźny w treści przepisów prawa zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika. Już pobieżna analiza powyższego przepisu nie pozostawia złudzeń, iż zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario) w brzmieniu wyrażonym w art. 2a Ordynacji podatkowej nie będzie miała istotnego wpływu na kształt stosowania prawa podatkowego.
Istota zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika
Zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika nie jest obca praktyce stosowania prawa podatkowego. Wywodzono ją z art. 84 i art. 217 Konstytucji RP oraz art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej w zakresie, w jakim dotyczyła postępowania podatkowego. Przy czym zasadę in dubio pro tributario rozumie się szeroko i odnosi również do wątpliwości dotyczących stanu faktycznego. W tym znaczeniu jest odpowiednikiem zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego (in dubio pro reo) obowiązującej w prawie karnym (wyrok NSA z dnia 22 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 223/10).
Potrzebę wyrażenia expressis verbis zasady in dubio pro tributario w przepisach Ordynacji podatkowej postulowano już wcześniej, argumentując to praktyką stosowania przepisów prawa podatkowego, które z reguły cechowało się profiskalnym charakterem. Również w uzasadnieniu do projektu o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa wskazano, iż wprowadzona regulacja ma na celu zwiększenie pewności prawa podatkowego oraz zwiększenie ochrony praw podatnika, w szczególności poprzez ograniczenie skutków nieprecyzyjnego formułowania przepisów przez ustawodawcę (druk 3018).