Zapraszamy do zapoznania się z najważniejszymi wydarzeniami podatkowymi.
Amortyzacja w leasingu zwrotnym
Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej z 29 września 2017 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.222.2017.1.MST
Spółka sprzedała należącą uprzednio do niej nieruchomość (udział w prawie współwłasności budynków i urządzeń stanowiących odrębne nieruchomości oraz udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu) na rzecz leasingodawcy i zawarła z nim jednocześnie umowę leasingu zwrotnego – umowa leasingu została zawarta na okres 120 miesięcy. Po upływie okresu, na który została zawarta umowa leasingu, podjęto decyzję o wykupie nieruchomości za za cenę ustaloną w umowie.
Spółka chciała wiedzieć, czy będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej składników majątku wchodzących w skład nieruchomości, ustalonej w wysokości ceny zakupu tych składników majątku, wskazanej w umowie dokumentującej wykup nieruchomości z leasingu, powiększonej o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.
Zdaniem Spółki zostają spełnione przesłanki do tego, aby budynki i urządzenia wchodzące w skład nieruchomości były przedmiotem amortyzacji – przede wszystkim, są one wykorzystywane (nieprzerwanie już od czasu zanim została sprzedana na rzecz leasingodawcy) w celach związanych z działalnością gospodarczą Spółki – jako siedziba i miejsce, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Nieruchomość jest kompletna i zdatna do użytku – budynki i urządzenia są ukończone i spełniają swoje funkcje użytkowe. Spółka zamierza wykorzystywać nieruchomość po jej nabyciu w prowadzonej działalności przez okres przynajmniej roku. W związku z tym, brak jest przeszkód, aby wykupioną nieruchomość traktować jako środek trwały Spółki.
Nie każde szkolenie w kosztach podatkowych
Wyrok NSA z 5 września 2017 r. sygn. akt II FSK 2194/15
Podatnik – osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatek wynikający z faktury wystawionej przez organizatora wyjazdu na Kubę, w którym Skarżący uczestniczył. W fakturze tej określono rodzaj nabytej przez Skarżącego usługi jako „specjalistyczne szkolenie językowe dla lekarzy stomatologów”, skorygowaną następnie notą korygującą jako „specjalistyczne szkolenie językowe dla lekarzy ginekologów”. Z materiałów organizatora wynikało, że impreza miała charakter objazdowy, czyli polegający się na przemieszczaniu się po Kubie do kolejnych miejsc, połączonym z ich zwiedzaniem, a następnie miał miejsce kilkudniowy pobyt w miejscowości V. Program przewidywał także codzienne dwugodzinne szkolenie obejmujące półgodzinny wykład (teoria) oraz półtoragodzinne ćwiczenia (praktyka).
Zdaniem NSA, organy podatkowe, a także Sąd pierwszej instancji, prawidłowo uznały, iż w istocie chodziło tu nie o szkolenie językowe, lecz o imprezę (wycieczkę) o charakterze turystyczno-wypoczynkowym. Ujęcie w niej także elementu szkolenia językowego, czy to, jak należy sądzić, ze względów marketingowych (u organizatora), czy też, jak niniejsza sprawa wskazuje, ze względów podatkowych (po stronie uczestników), połączone z wydaniem stosownego certyfikatu, w niczym istoty tej nie zmienia.
Liczy się bowiem rzeczywisty charakter nabywanego świadczenia, a nie to – jak zostanie ono nazwane w fakturze wystawionej przez organizatora wyjazdu czy też w jego ofercie handlowej. Słusznie więc stwierdziły organy podatkowe, co zostało także zaakceptowane przez Sąd pierwszej instancji, że zakwestionowany wydatek, w całości zakwalifikowany przez Skarżącego do kosztów uzyskania przychodów, w zasadniczej mierze dotyczył elementów innych niż szkolenie i jako taki nie mógł być oceniony jako mający na celu osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie źródła przychodów u Skarżącego, w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.