Organy podatkowe utrzymują swoje niekorzystne dla podatników stanowiska w kwestii opodatkowania wartości posiłków podczas podróży służbowych oraz noclegów pracowników mobilnych.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 6 maja 2014 r., nr IPPB2/415-45/14-4/MK uznał, iż zapewnienie pracownikowi całodziennego wyżywienia podczas podróży służbowej krajowej, oraz zapewnienie należności pieniężnej na wyżywienie w podróży służbowej zagranicznej bez względu na formę (zaliczka, karta służbowa czy też zwrot wydatków) powyżej limitu diety wynikającej z rozporządzenia w rozporządzeniach MPiPS w sprawie podróży służbowych na obszarze kraju i poza granicami kraju, podlega opodatkowaniu. Rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz zapewnienia bezpłatnego wyżywienia nie oznacza, że w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a Ustawy PIT nie obejmuje limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej.
Natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 3 kwietnia 2014 r., nr IPTPB1/415-15/14-4/KC uznał, że skoro pracodawca ponosi wydatki za noclegi pracowników – przedstawicieli handlowych w związku z ich wyjazdami (niebędącymi podróżami służbowymi) w ramach obowiązków pracowniczych – to wartość tego świadczenia (noclegu) będzie stanowić dla pracowników nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy.
Przychód ten będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 Ustawy PIT, tj. do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Natomiast, wartość świadczenia – przekraczająca kwotę 500 zł – ponoszona przez pracodawcę z tytułu zapewnienia noclegu ww. pracownikowi, pracodawca będzie miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 Ustawy PIT.
Powyższe rozstrzygnięcia są niekorzystne dla wielu pracowników. Utrzymanie takiej linii interpretacyjnej jest sprzeczne z ideą opodatkowania realnego przysporzenia majątkowego pracowników, bowiem pomija okoliczności w jakich udzielane są pracownikom przedmiotowe świadczenia.
Przykładowo pracownik w podróży służbowej może nie otrzymywać diet, z uwagi na to, iż pracodawca pokrywa koszt jego posiłku odbytego z kontrahentem, a tym samym uważa, że wyżywienie pracownikowi zapewniono. Pracownik mógł nie mieć możliwości wyboru miejsca spotkania gdyż decydował o tym klient lub pracodawca. Natomiast gdyby pracownik sam decydował o miejscu posiłku wówczas nie przekroczyłby limitu diety.
W przypadku pracowników mobilnych pomijany jest fakt pozostawania w dyspozycji pracodawcy. Pomimo tego, że pracownicy ci nie pozostają w podróży służbowej, to przełożony może zlecić im taką organizację spotkań, aby wyjazd był efektywny dla firmy. Często oznacza to konieczność noclegu poza domem.
Pozostaje wierzyć, iż rację podatnikom przyznają sądy administracyjne.
