NSA nie zgodził się z organem wydającym interpretację, że korekta winna dotyczyć tych okresów, w których zaliczono wydatki w pierwotnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji bowiem należałoby dokonać korekty wcześniejszego rozliczenia podatkowego ze wszelkimi konsekwencjami podatkowymi w postaci powstania zaległości i obowiązkiem zapłaty odsetek.
Spółka zapytała fiskusa, w którym roku podatkowym powinna uwzględnić otrzymane od kontrahentów rabaty potransakcyjne, w sytuacji gdy ich rozliczenie następuje każdorazowo do 15 marca roku następującego po roku, którego rozliczenie rabatu dotyczy. Wskazała, że sporządzenie sprawozdania finansowego ma zazwyczaj miejsce wcześniej niż otrzymanie korekt od kontrahentów – sporządzenie sprawozdania finansowego następuje do 15 lutego roku następującego po roku, którego dotyczy. Do końca marca Spółka zobowiązana jest również złożyć zeznanie podatkowe. Z tego powodu faktury otrzymane po 15 lutego są ujmowane na bieżąco w rachunku podatkowym. Jej zdaniem otrzymane rabaty powinny być uwzględniane w rozliczeniu podatkowym za rok podatkowy, w którym udzielono tych rabatów, tj. w roku następującym po roku, w którym Spółka dokonała zakupów stanowiących podstawę do przyznania rabatów. W zaprezentowanym przypadku faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się do stanu zaistniałego w przeszłości, przy czym korekta jest wynikiem działań niezależnych od nabywcy. Faktury zostały wystawione poprawnie, ale później kontrahent przyznał rabat, bonifikatę, skonto lub zmienił pierwotną cenę. Ponieważ wydatki zaliczają się do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy CIT, powinny być ujmowane dla celów podatkowych z zastosowaniem art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c tej ustawy. Zatem rabat powinien zostać rozliczony w roku następującym po roku, za który sporządzone jest sprawozdanie finansowe lub złożone zeznanie, a więc w roku, w którym otrzymano rabat, a nie w roku, którego rabat ten dotyczy.
W interpretacji indywidualnej organ był odmiennego zdania. Uważał, że faktury korygujące, dokumentujące otrzymanie rabatu, odnoszące się do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami danego roku podatkowego, otrzymane po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego lub złożenia zeznania podatkowego za ten rok, powinny być ujmowane przez Spółkę w roku podatkowym rozpoznania kosztu bezpośredniego (pierwotnego), ponieważ późniejsze wystawienie faktury korygującej nie określa nowego zdarzenia gospodarczego (i tym samym nie generuje nowych kosztów), tylko zmienia już zaistniałe zdarzenie. Tym samym Spółka powinna dokonać korekty kosztów uzyskania przychodu za poprzednie okresy rozliczeniowe.
NSA, w wyroku z dnia 25 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 955/14, skrytykował pogląd organu wydającego interpretację i orzekając w sprawie uwzględnił zasady praworządności. W ocenie Sądu „trudno zgodzić się ze stanowiskiem organu podatkowego, że korekta winna dotyczyć tych okresów, w których zaliczono wydatki w pierwotnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji należałoby dokonać korekty wcześniejszego rozliczenia podatkowego ze wszelkimi konsekwencjami podatkowymi w postaci powstania zaległości i obowiązkiem zapłaty odsetek. Akceptacja stanowiska organu podatkowego prowadziłaby do sytuacji, w której podatnik zostałaby obciążony negatywnymi konsekwencjami podatkowymi, mimo że jego działaniu nie można by zarzucić naruszenia prawa. Reasumując, Minister Finansów błędnie uznał w zaskarżonej interpretacji, że korekta wysokości poniesionego wydatku powinna być zawsze odniesiona do okresu rozliczeniowego, w którym koszt został ujęty w ewidencji księgowej.”
